D-Dimer jest produktem degradacji fibryny (lub FDP), małym fragmentem białka obecnym we krwi po degradacji skrzepu krwi przez fibrynolizę. D-Dimer normalnie nie występuje w ludzkim osoczu krwi, z wyjątkiem sytuacji, gdy układ krzepnięcia został aktywowany, na przykład z powodu obecności zakrzepicy lub rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Jest uważany za specyficzny marker procesu fibrynolitycznego. Stężenie D-Dimeru stosuje się w przypadku podejrzenia zaburzeń zakrzepowych. Podczas gdy wynik ujemny praktycznie wyklucza zakrzepicę, wynik dodatni może wskazywać na zakrzepicę, ale nie wyklucza innych potencjalnych przyczyn. Dlatego jego głównym zastosowaniem jest wykluczenie choroby zakrzepowo-zatorowej, której prawdopodobieństwo jest niskie. Ponadto znajduje zastosowanie w diagnostyce zaburzeń krwi rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Zawał mięśnia sercowego, zawał mózgu, zator tętnicy płucnej, zakrzepica żylna, operacje chirurgiczne, nowotwory, rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe, infekcja i martwica tkanek mogą prowadzić do podwyższonego stężenia D-dimeru. Podwyższone stężenie D-Dimeru można również zaobserwować u starszych i hospitalizowanych pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia wywołanymi bakteriemią [1-3].

√ Wyposażony w specjalne materiały eksploatacyjne z zakraplaczem, operacja jest łatwiejsza i bardziej odpowiednia do użytku klinicznego

√ Monitoruj terapię trombolityczną